Нумтай хүний сумтай үг

Ар нуруу чинь хүйт оргим айдас чамайг ажиглаж суугаа
Алхам бүр чинь түүний өмнө түүх болон үлдэж байгаа
Хийсвэрхэн бодол чинь чиний амьдралыг өөрчилж байгаа
Хэлсэн үгсийг чинь хорон санаандаан айдас өөрөөн буцалгаж суугаа

Аз жаргал баяр баясгалан чамайг харж суугаа
Ам ангайх бүрийд чинь аашаан тэр хувиргаж суугаа
Гишгэсэн газар бүрийг чинь гэгээн дүрээрээн шинжилж суугаа
Гэрэл сүүдрийн альнийг чамд бэлэглэхээн бодож байгаа

Шалиг чамайг хайрлахаар тэмүүлж байгаа
Шөнөөр тайлсан хаалганы чинь чахраанд баясаж суугаа
Шүлэг нойрон дунд чинь тэр чамайг ажиж байгаа
Шинэхэн учирал бүхэнд чинь цадтал хооллож байгаа

Хүндлэл чамайг хараад зугатааж байгаа
Хорсол зэвүүцлийн үгс бүрт чинь тэр хурдаа авч байгаа
Хуурамчхан үгс чинь түүнийг гал тэргэнд суулгаж байгаа
Халамж, хайр чинь харин түүний замд нь хөндөлсөж байгаа

Зүрхэн дунд чинь зүү барьсан шулам зогсож байгаа
Зүгээр байхад чинь зүүтээгээн дэвхцэж бүжиглэж байгаа
Зүрхээн агшааж ганцхантаа дуу тавихыг минь мэдэхгүй л суугаа
Зүүндээн тэр сум адил сүлбэгдэх тавилангаан харахгүй л байгаа

2009.03.16
Улаанбаатар хот.

Гуниглал

Хэнд ч хэлж үл зүрхлэм гунигаан тээн
Хэтэрч асгарсан нулимсаан үерлэтэл хайлан байж
Хэлгүй дүлий энэ орчлонд гансран
Хэзээ ч үл ойлгогдом амьдралыг би зүхнэм

Надад өгсөн бүхнийг чинь буцааж би чулуудчихаад
Нартад мэндэлсэн өдөррүүгээн салхин хурдаар цахилмаар
Намайг шаналган сэтгэлд минь бугласан чөтгөрийг
Нарт ертөнцөөс өөртөөгөөн цуг аван арилмаар

Шарлаж унасан навчис шиг сэтгэл минь хорчийж
Шии жүжгийн гол дүрд эрлэгийн оронд тарчилсаар
Шаргалтаж туссан наран бүүдгэр болоод хүйтэн санагдахад
Шийдэж үл чадах сэтгэл минь хав харанхуйд тийчилсээр

Эзэнгүй сэтгэл, сэтгэлгүй эзэнд намайг даатгаж орхичихоод
Энэ ертөнц өөрөөн харалган сохроор эргэлдэнэ
Эргэж үл харан ангал руу өөрөөн харин би үсэрчихээд
Эгэл энэ орчлонг гашилтал гуниглана.

2009.02.22
Улаанбаатар хот.