Омголтож хатсан уруулаан нэгэнтээ би норгосон
Омог бардам сэтгэлээн хувцастайгаан цуг тайчсан
Хаврын шөнийн уртыг чимээтэй, аниртай үдэж
Хүйтэн хөнжлөөн тэгэхэд амь ортол бүжсээн
Хөв хөндий сэтгэл, хав халуун ортой
Наран мандтал цэнгэж, сар нь ичтэл жаргасан
Хов хоосон сэтгэл, дүв дүүрэн цэнгэлтэй
Нартыг тэгтэл доргиож нэгэн үдшийг үдсээн
Сэрүүн үдсэн шөнийг нар нь тэгэхэд сэрээсэн
Сэтгэл үгүй цэнгэлээр цэнгэж дуусаад уйлсаан
Халуун үдсэн шөнийг чиний дурсамж нурааж
Халуухан шөнийг умартаж хөлдөөн сөхөртөл ичээсээн
Намайг хуурсан тэр өдөр чамд минь ямар там байсныг
Надад хэлсэн үг чинь тэгэхэд ямар чин үнэн байсныг
Эргэж хэзээ ч ирэхгүйгээр явж одсон өөртөөн
Эцэслэж би нэгэнтээ энэ мөрийг үлдээлээ:
Гар бариад өнгөрөх шиг энгийн л нэгэн үдэш байдгийн
Гал гараад унтрах шиг зүгээр л нэгэн жаргал байдгийн
Үдшээр эхэлсэн цэнгэл үүрээр дуусаад л өнгөрдгийн
Үгээр хэлэмгүй гунигийг үүрд үлдээгээд л оддогийн
Хайргүй сэтгэл, сэтгэлгүй жаргал
Халуун бие, харуусал гуниг
2011.04.01
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment