Бүсгүйн шүлэглэл

Халуухан үдшийн дагина янагхан бүсгүй би
Хайрын дөлөнд шатахдаан ухаан бодол минь согтож
Хамаг бүхнээн өгчихсөөн
Хайрлуут дуу алдан

Хамгийн анхны цасан ширхэгийг харин
Хадгалж үлдлээ өөртөөн би
Хүй орчлонд бүсгүйн тоог нэгээр нэмж
Хүүхэн хонгор минь гэж чамаараан анх хэлүүллээ

Гэрэл нэвтрэм даашинз минь намайг
Гэрэлтэй үдшийн саран болгож гоёно
Гэгээн хайрын минь бурхан хонгор минь намайг
Гэрэлтэй үдшийн наран болгож чимнэ

Эхээс төрсөн биеээрэн чамд би уусаж
Эмнэг залуу насны чинь
Эрээгүй хүсэлд хэдэнтээ зугаацаж
Эгэлгүй жаргалд чамтайгаан дуу хоршин цэнгэв

Удтал улаахан уруулыг минь озоход
Ухаан алдам янаглалыг чамаас би мэдэрч
Уруу зөрүү тийчилдэн тачъяадсан сэтгэлээн
Уруулнаас уруул хүртэл озолдон жаргав аа

Уран гоолиг бэлхүүсээр минь
Усан дусал гулган зугаацаж
Ууршиж эс одон харин ч горхилон
Улам улам энүүгээр тэрүүгээр тэнүүчлэнэ

Бумбан хоёр цагаахан гэрээр
Бумбагар хоёр гар чинь элс шиг өнхрүүлж наадах шиг
Бондойлгож, налмайлгаж
Босгож бас нураана

Саахалт айлынхан мэдчих вий гэж дэгжсэн хирнээн
Саваагүйтэн шүлэглэж би бичиж байна
Санаж байна тэр үдшийг яг энд шүлэглэсэн шигээн
Салгуу орчлонд чамайгаан гээж орхисноос биш

Бурамтай үдшийн хүүхэн хонгор янаг чинь
Бусдаас өөрийгөөн харамлан чамайгаан л хүлээнэ
Булингартай уснаас өрлөж орхихгүйн төлөөнөө
Бодол зангидан хүлж сууна өөрийгөөн

2009.01.06
Улаанбаатар хот.